۵۹۴۶

۱۴۰۰

۶۸۶۰

۱۶۲۱

۱۲

چهارصد دستگاه

۸۷/۶۳

۳

۷۱۵۴

۱۶۵۰

۸۲۵۰

۱۹۱۵

کل محلات

۹۲/۱۲۱۵

_

۱۲۳۲۲۵

۲۸۰۳۴

۱۳۳۳۱۵

۳۰۹۱۵

منبع: (مهندسین مشاور پرداراز، تدبیرشهر، آمایش و توسعه البرز، ۱۳۸۹)
منبع: نگارنده
محدوده محلات غیررسمی شهر بندرعباس
نقشه شماره ۱
۲-۳- تجارب ساماندهی و توانمندسازی اسکان غیررسمی بندرعباس
۱-۲-۳- بانک جهانی
وضعیت نامناسب و مشکلات سکونتگاه های غیررسمی موجب گردید از اوایل سال ۱۹۷۰ میلادی سازمان های بین المللی و حمایت کننده جامعه به فکر سرمایه گذاری در جهت بهبود وضعیت این سکونتگاه ها بیافتند. در همان زمان بود که تعداد زیادی از پروژه های ارتقاء محلات غیررسمی توسط دولت های ملی و شهرداری ها و با همکاری سازمان های بین المللی و بانک های توسعه چند جانبه به صورت پایلوت در سراسر جهان برای بهبود کیفیت زندگی در این محلات به اجرا درآمد (Baker,2009: 1-3).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

بانک جهانی، بانک توسعه آسیا (ADB) و بانک توسعه آمریکا (IDB)، به عنوان سه بانک بزرگ توسعه چند جانبه از سال ۱۹۹۰ بودجه کلانی را به پروژه های ساماندهی مسکن و سکونتگاه ها ی غیررسمی اختصاص دادند. بانک جهانی به عنوان بزرگترین قرض دهنده چند جانبه برای کل جهان، بانک توسعه آسیا (ADB) و بانک توسعه آمریکا (IDB) برای آسیا و آفریقا فعالیت می کنند(UN-HABITAT,2003: 136).
از دیدگاه بانک جهانی “توانمندسازی” به مفهوم افزایش امکانات و دارایی های فقرا، جهت مشارکت در مذاکره، اعمال نظر، کنترل و حفظ پیوند با نهادهای مسئولی است که در زندگی آنها تأثیرگذار است.از این دیدگاه با توجه به این که فقر چند بعدی است، فقرا نیازمند سطحی از داراییها و امکانات در سطح فردی(بهداشت، آموزش و مسکن) و در سطح عمومی(توانایی سازماندهی)، برای به راه انداختن “کار جمعی” جهت حل مشکلات خود هستند. به این ترتیب، نگاه بانک جهانی با تأکید بر کیفیت زندگی، کاهش فقر، پایداری محیطی و افزایش انباشت اقتصادی در شهر همراه بوده که در این میان سکونتگاه های غیررسمی جایگاه ویژه ای دربرنامه های بانک جهانی داشته است(Imparato,2003: 12).
فعالیت های بانک جهانی را می توان به سه مقطع زمانی زیر تقسیم کرد:

• دوره اول سالهای ۱۹۸۲-۱۹۷۲

• دوره دوم سالهای ۱۹۹۳- ۱۹۸۳

• دوره سوم سالهای پس از ۱۹۹۳

در دوره اول یعنی سالهای ۸۲-۱۹۷۲، بانک جهانی متأثر از ایده ها و نظریه های ترنر طرحهای مکان- خدمات و بهسازی در محل را توصیه و در این زمینه حمایت مالی کرده است.
در دوره دوم یعنی سالهای ۱۹۹۳- ۱۹۸۳، بیشتر هدایت سرمایه به سوی نظام تأمین مالی مسکن مورد توجه قرار گرفت که البته بیشتر برای کشورهای بادرآمد بالا و متوسط مناسب بود.
در دوره سوم یعنی سالهای ۱۹۹۳ به بعد، بانک جهانی به جای برخوردهای موردی و نمونه ای با مسئله اسکان غیررسمی، به تدریج رویکرد منسجم (Integrated Approach) را مورد توجه قرار داده است، که بر این اساس چهار فعالیت اصلی زیر در برنامه بانک جهانی دنبال می شود.

• شکل دادن راهبردهای شهری- ملی

• حمایت از راهبردهای توسعه شهری

• گسترش کمک به ظرفیت سازی

• تعمیم و گسترش نوآوری هایی در ارتقاءبخشی و بهسازی خدمات فقرا و محله های فقیرنشین (UN-HABITAT,2003: 137).