عسگری، میرمهدی و مظلومی (۱۳۹۰)، به منظور تعیین تاثیر آموزش راهبردهای خودتنظیمی برخودپنداره و پیشرفت تحصیلی ریاضی دانش ­آموزان دختر سال سوم راهنمایی شهرستان اراک، پژوهشی انجام دادند. ‌به این منظور نمونه ­ای به حجم ۶۹ نفر از بین دانش ­آموزان دختر سال سوم راهنمایی شهرستان اراک به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله­ای انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. تحلیل داده ­ها با تحلیل واریانس چندمتغیره برای نمرات افتراقی نشان داد که آموزش راهبردهای خودتنظیمی، خودپنداره، و پیشرفت تحصیلی دانش ­آموزان دختر سال سوم راهنمایی را افزایش داده است و این افزایش به لحاظ آماری در سطح معنی­داری کمتر از ۰٫۰۱ معنی­دار بود. همچنین آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر همه خرده­مقیاس­های خودپنداره به­جز خرده مقیاس رفتار دانش ­آموزان مؤثر بود.

پژوهشی توسط اشعری، شفیع­آبادی و سودانی (۱۳۸۹) تحت عنوان «بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری بر عملکرد تحصیلی و یادگیری خودتنظیم دانش ­آموزان دختر دوره پیش­دانشگاهی شهراهواز»، انجام شد. نمونه آماری شامل ۶۰ دانش ­آموز دختر با عملکرد تحصیلی پایین بود که به روش تصادفی خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب و ‌بر مبنای‌ پرسشنامه یادگیری خودتنظیم به دو گروه ۳۰ نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری (ANCOVA ) در سطح معناداری ( p˂۰٫۰۵ ) نشان داد که بین گروه آزمایش و گروه کنترل از نظر سطح عملکرد تحصیلی و یادگیری خودتنظیم تفاوت معناداری وجود دارد. این تفاوت تا مرحله آزمون پی­گیری پابرجا ماند.

پژوهشی توسط علی­بخشی و زارع، در سال ۱۳۸۹ انجام شد که هدف این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی آموزش خودتنظیمی تحصیلی و مهارت­ های مطالعه بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان بود. جامعه پژوهش کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه پیام نور واحدبومهن بود که از میان آن­ها تعداد ۳۰ دانشجوپس از اجرای آزمون تشخیصی عملکرد تحصیلی درتاج(۱۳۸۳) به شیوه نمونه گیری خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. داده ­ها با بهره گرفتن از روش کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش خودتنظیمی تحصیلی و مهارت­ های مطالعه بر پیشرفت تحصیلی اثر مثبت دارد.

نوری ثمین، برومند­نسب، فلاطونی و سراج خرمی(۱۳۸۹)، پژوهشی با هدف مقایسه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و باورهای انگیزشی در میان دانش ­آموزان تیزهوش و عادی انجام دادند. بدین منظور نمونه ­ای به حجم ۱۱۴ دانش ­آموز مقطع دبیرستان متشکل از ۵۸ دانش ­آموز تیزهوش و ۵۶ دانش ­آموز عادی به روش نمونه گیری تصادفی ساده، انتخاب شدند و به وسیله پرسشنامه(MSLQ) پنتریچ و دی­گروت (۱۹۹۰) ارزیابس شدند. داده ­ها با بهره گرفتن از روش MANOVA تحلیل شد. نتایج حاکی از آن بود که بین دانش ­آموزان تیزهوش و عادی به لحاظ استفاده از راهبردهای یادگیری خودتنظیمی تفاوت معناداری وجود دارد. هم­چنین نتایج نشان داد که بین دختران و پسران در استفاده از انواع راهبردهای یادگیری خودتنظیمی تفاوت معنی­داری وجود ندارد. مقایسه دانش ­آموزان تیزهوش و عادی در مؤلفه­ های باور انگیزشی(خودکفایتی، ارزش­درونی و اضطراب امتحان) بیانگر تفاوت دو گروه در مؤلفه ارزش درونی بود اما تفاوت جنسیتی در هیچ یک از مؤلفه­ های باور انگیزشی معنادار نبود.

پژوهشی با عنوان « رابطه خودکارآمدی با انگیزه پیشرفت در دانش ­آموزان دختر پیش­دانشگاهی» توسط عباسیان­فرد، بهرامی و احقر در سال ۱۳۸۹ انجام شد . هدف از این پژوهش، تعیین رابطه خودکارآمدی در ابعاد پنج­گانه خودتنظیمی، خودباوری خودرهبری، خودسنجی و خودتهییجی با انگیزه پیشرفت در دانش ­آموزان دختر بود. روش پژوهش همبستگی و نمونه گیری به روش تصادفی چندمرحله­ای بود. داده ­های پژوهش با روش رگرسیون چندمتغیره تحلیل شد. یافته­ ها نشان داد که خودکارآمدی در چهار بعد خودرهبری، خودتنظیمی، خودتهییجی و خودباوری با انگیزه پیشرفت رابطه دارد. اما در بعد خودسنجی، خودکارآمدی با انگیزه پیشرفت رابطه­ای مشاهده نشد.

عابدینی، باقریان و کدخدایی در سال ۱۳۸۹، پژوهشی انجام دادند تحت عنوان« بررسی رابطه باورهای انگیزش و راهبردهای شناختی- فراشناختی با پیشرفت تحصیلی: آزمون مدل­های رقیب ».هدف این پژوهش بررسی روابط بین باورهای انگیزشی (باورهای خودکارآمدی، باورهای کنترل در یادگیری و اضطراب آزمون) و راهبردهای شناختی و فراشناختی (تفکر انتقادی، خودنظم­بخشی فراشناختی، مدیریت زمان و مکان مطالعه ،کمک­طلبی از همسالان) با پیشرفت تحصیلی، در دانش ­آموزان دختر سوم دبیرستان رشته علوم انسانی، با بهره گرفتن از مدل علی است. برای انتخاب گروه نمونه، از روش نمونه گیری چندمرحله­ای استفاده شد: بدین شکل که از بین دانش ­آموزان دختر که در سال تحصیلی ۸۹-۱۳۸۸ در دبیرستان­های شهر تهران در رشته علوم انسانی تحصیل ‌می‌کنند، ۲۵۰ نفر انتخاب شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند.برای ارزیابی همه متغیرهای پژوهش، از پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری استفاده شد. در این پژوهش، معدل پایان سال تحصیلی دانش ­آموزان در پنج درس اختصاصی به عنوان شاخص پیشرفت تحصیلی آن ها در نظر گرفته شد. یافته­ ها با روش­های آماری تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تاییدی و تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل و برای بررسی روابط علی بین متغیرهای پژوهش، دو مدل مفهومی آزموده و مقایسه شدند. نتایج: دانش ­آموزان با خودکارآمدی بیشتر، از راهبردهای شناختی و فراشناختی بیشتری استفاده می­کردند، اضطراب آزمون کمتری داشتند و در نتیجه پیشرفت تحصیلی آن ها بیشتر بود.

رابطه راهبردهای یادگیری خودتنظیم و راهبردهای انگیزش برای یادگیری با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل عنوان پژوهشی بود که در سال ۱۳۸۸ توسط نخستین گلدوست و معینی­کیا انجام شد. نمونه آماری ۳۱۹ نفر بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیم (SRLS) زیمرمن و پونز و (MSLQ) بود.معدل کل دانشجویان در ترم­های قبلی نیز به­عنوان شاخص پیشرفت تحصیلی در نظر گرفته شد. داده ­ها با بهره گرفتن از روش رگرسیون چندگانه مدل ورود (اینتر) تجزیه و تحلیل شد. یافته ­های پژوهش نشان داد متغیرهای راهبردهای یادگیری خودتنظیم و راهبردهای انگیزش برای یادگیری پیش­بین معناداری برای پیشرفت تحصیلی دانشجویان هستند. راهبردهای انگیزش برای یادگیری در بین دانشجویان از حد متوسط بالا بوده ولی راهبردهای یادگیری خودتنظیم دانشجویان تفاوت معناداری با حد متوسط نداشت.