۴۴

۱۹
۴۹

۲۰
۵۴

۳-۸٫ نحوه­ تهیه و تزریق دوکسوروبیسین

دوکسوروبیسین با دوز ۱۰ میلی­گرم بر کیلوگرم: برای تهیه­ این غلظت دارو، ابتدا ۲ میلی­گرم از داروی دوکسوروبیسین ساخت( EBEWE Pharma Ges.m.b.H.Nfg.KGکشور استرالیا) را با سرنگ با دقت ۰۰۱/۰ سی سی گرفته و سپس با ۸ سی سی آب مقطر در یک ظرف مدرج مخلوط و به غلظت مورد نظر رسانده شد.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

دوکسوروبیسین با دوز ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم: برای تهیه­ این غلظت دارو ابتدا ۱ میلی­گرم از داروی دوکسوروبیسین ساخت(EBEWE Pharma Ges.m.b.H.Nfg.KG کشور استرالیا) را با سرنگ با دقت ۰۰۱/۰ سی سی گرفته و سپس با ۲ سی سی آب مقطر در یک ظرف مدرج مخلوط و به غلظت مورد نظر رسانده شد.
با توجه به نتایج تحقیق برخی محققان که نشان دادند القای دوکسوروبیسین(DOX) باعث ایجادمسمومیت کبدی شد ، لذا در این تحقیق نیز از این عامل برای ایجاد سمیت و آسیب کبدی در موش های صحرایی استفاده شد. برای این منظور، ۱۰و یا ۲۰ میلی گرم محلول DOX به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیر صفاقی(i.p) به گروه اشاره شده در جدول ۱ تزریق شد. به علاوه، همین میزان سالین(محلول کلروسدیم ۹/۰ درصد) به صورت مشابه به گروه های تمرینی و کنترل مورد نظر (جدول ۱ را ببینید) تزریق شد. تمام این تزریق متعاقب ۳ و ۶ هفته تمرین و ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی انجام شد.

۳-۹٫ بافت برداری و آنالیز آزمایشگاهی

پس از سازگار شدن تمام آزمودنی ها با محیط جدید و آشنایی با نحوه فعالیت روی نوار گردان، گروه های مختلف در معرض متغیرهای مستقل شامل تمرین هوازی ۳ و ۶ هفته ای قرار گرفتند. تمام گروه ها ۴۸ ساعت پس از القای DOXدر شرایط کاملا مشابه و به ناشتایی با کتامین و زایلوزین بی هوش شدند و کبد از ناحیه ناف جدا شده وپس از شستشو بلافاصله در مایع نیتروژن قرار داده شد و سپس در دمای ۷۰- نگهداری شد تا پس از هموژنیزه شدن برای سنجش متغیرهای تحقیق مورد استفاده قرار گیرد. به علاوه، برای ردیابی تغییرات شاخص های التهابی بافت کبد متعاقب القای DOX ازاینتر لوکین ۱۰(IL-10 ) و اینترفرون گاما(INF-γ) استفاده شد. برای اندازه گیری متغیرهای تحقیق نیز از روش الایزا استفاده شد(شکل ۳-۲).

شکل۳-۲٫ دستگاه الایزا جهت اندازه گیری شاخص های تحقیق

۳-۱۰٫ روش تجزیه و تحلیل اطلاعات

پس از تحلیل آزمایشگاهی نمونه های خونی، داده ها با استفاده ازآمار توصیفی و استنباطی تحلیل خواهد شد. با توجه به اینکه موش های صحرایی در پژوهش حاضر به صورت گروه های جفت شده می باشند، لذا برای بررسی تغییرات معنی داری هریک از شاخص ها بین گروه های مختلف تحقیق حاضر از روش آنالیز واریانس استفاده شد و درصورت مشاهده هرگونه تفاوت آماری معنی دار نیز از آزمون تعقیبی توکی برای ردیابی تغییرات در بین گروه ها استفاده شد. در این بررسی ها مقدار ۰۵/۰ P≤ به معنای رد فرض صفر خواهد بود.
فصل چهارم
تجزیه و تحلیل آماری

۴-۱٫ مقدمه

همانگونه که در فصل قبل نیز بیان شد، پس از انتخاب آزمودنی­ها و دسته­بندی تصادفی آنها به گروه ­های مختلف، پروتکل تمرینی پژوهش یعنی ۳ و ۶ هفته تمرین هوازی (۵ جلسه در هفته با سرعت ۱۵ تا ۲۰ متر در دقیقه و مدت ۲۵ تا ۵۴ دقیقه) بر روی موش­ها اعمال شد و پس از تزریق دوکسوروبیسین با دوزهای ۱۰ و ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم، اثرات آن بر تغییرات فاکتور های رشدی و التهابی بررسی شد. در این فصل، ابتدا به تجزیه و تحلیل یافته­ ها بر حسب آمار توصیفی پرداخته و سپس هر یک از فرضیه ­های پژوهش به ترتیب مورد آزمون آماری قرار می­گیرند.

۴-۲٫ تجزیه و تحلیل داده ­های توصیفی

در پژوهش حاضر در مجموع ۹ گروه شرکت داشتند، مشخصات کلیه گروه­ ها و نیز شاخص­ های مورد نظر به منظور ارائه نتایج توصیفی در قالب جداول و نمودارهای مختلف گزارش شده است.

۴-۲-۱٫ فاکتور شبه انسولین (IGF-1)

یافته­های پژوهش در جدول ۴-۱ مقادیر مربوط به IGF-1 بافت کبد در گروه ­های مختلف را نشان می­دهد. با توجه به نتایج بدست آمده، میانگین IGF-1 در گروه کنترل+دوکسوروبیسین ۱۰ و یا ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم، به ترتیب افزایشی به میزان(۶/۸% و۰۸ /۱۴%) نسبت به گروه­ کنترل+ سالین را نشان می­دهد. پس از اجرای پروتکل تمرینی ۳ و ۶ هفته تمرین هوازی در گروه ­های مربوطه، میانگین IGF-1 در گروه تمرین ۳ و یا ۶ هفته­ای+ سالین، به ترتیب کاهشی به میزان(۲/۴% و ۱/۶۱%) نسبت به گروه کنترل+ سالین را نشان می­دهد. از سوی دیگر، پس از ۳ هفته تمرین هوازی و تزریق دوکسوروبیسین با دوز ۱۰ و یا ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم(تمرین ۳ هفته­ای+ دوکسوروبیسین۱۰ و یا ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم)، میانگین IGF-1 کاهشی به ترتیب به میزان(۷/۶% و ۹/۸% ) نسبت به گروه کنترل+ دوکسوروبیسین۱۰ و یا ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم، و افزایشی به ترتیب به میزان(۰۱/۴% و ۴/۸%) نسبت به گروه تمرین ۳ هفته­ای+ سالین، را نشان می­دهد. در مقابل، پس از ۶ هفته تمرین هوازی و تزریق دوکسوروبیسین با دوز ۱۰ و یا ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم(تمرین ۶ هفته ای+ دوکسوروبیسین۱۰ و یا ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم)، میانگین IGF-1 کاهشی به ترتیب به میزان (۴/۱۲ و ۲/۱۴ ) نسبت به گروه کنترل+ دوکسوروبیسین۱۰ و یا ۲۰ میلی­گرم بر کیلوگرم، و افزایشی به ترتیب به میزان(۵/۱۱% و ۷/۱۶%) نسبت به گروه تمرین ۶ هفته ای+ سالین، را نشان می­دهد
جدول (۴-۱). شاخص­ های مرکزی و پراکندگی آپلین برحسب (پیکوگرم بر میلی­گرم پروتئین) در گروه ­های مختلف

گروه­ ها

میانگین

انحراف معیار

کرانه

پائین

بالا

کنترل+ سالین

۶/۳۵۸

۲/۱۷

۵/۴۴۳

۰۲/۳۷۳

کنترل+ دوکسوروبیسین۱۰ میلی­گرم بر کیلوگرم

۳۸۳

۱/۲۰