به غیر از سودمندی‌های مشخص و قابل درک گاهی کارکرد تنها به حد یادآوری گذشته و حفظ آداب و رسوم گذشتگان، و نیز نگهداری سنت است که بسیاری از رفتارها و نیز اشیاء به همین سبب همچنان در جامعه وجود دارند. در صنایع دستی ایران نیز اشیاء با کارکردهای متفاوت وجود دارند، برخی نشانه حیات و تمدن در دوران باستان بوده و برخی نیز اثر هنری دوره‌های پس از آن و مولود فرایند جهانی شدن حرکت به سمت یکپارچگی زندگی بشری است و آنچه که در این فضا می تواند اصالت و قومیت ها را زنده و پویا نگه دارد عمق دادن به هنر و فرهنگ محلی و منطقه ای با رویکرد زمان خود است.
« در جامعه‌ای سنتی صنایع‏دستی دارای ارزش‏های‏ استفاده و کاربردی هستند، یعنی مردم این صنایع را به دلیل فایده‏های‏ عملی و نیازهای اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی به‌کار می‏برند. اما در جامعه‏ی مدرن، این صنایع بیشتر دارای ارزش نمادین است. فضای جهانی شدن روح حاکم زمان ماست و با انزوا و بی تفاوتی نمی توان پیروز این رقابت بود . باید با برنامه های هوشمندانه و علمی و با استفاده ی صحیح از ابزار، امکانات و فرصت ها از فضای جهانی شدن برای شناساندن جایگاه فرهنگی ، هویت ملی و تمدن ایران زمین ، نهایت بهره برداری شود. به خوبی می توان بحث جهانی شدن و حفظ و گسترش جایگاه هویت ملی و تمدن اصیل را در مقوله هنر صنایع دستی قرار داد» (بهرام نژاد،۷۴، ۱۳۸۷).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

یکی از گامهای اساسی در مسیر جهانی شدن با حفظ ارزشهای بومی و تاریخی سرزمینمان، سر زدن به آثار فرهنگی بجای مانده از گذشتگانمان است. بررسی های پژوهشگران و ایران شناسانی همچون پروفسور پوپ^[۶]، گیرشمن^[۷]، اشمید^[۸] و… و تحلیل های دقیقی که آنان از صنایع دستی صنایع ایران کرده اند بیانگر ارزش های استثنائی و جایگاه خاص این هنر و صنعت اصیل و ارزنده کشورمان می باشد.
اشیا و ظروف کاربردی مربوط به ادوار تاریخی مختلف ایران که در موزه های کشور یا دیگر نقاط جهان نگه داری می شوند، می توانند مرجع ارزشمندی برای طراحان ما باشند. چرا که این آثار حکم گنجینه ای ارزشمند را دارند که طراحان و تولیدکنندگان دیگر کشورها از آن بی بهره اند. نقوش یا نمادهای به کار رفته در تزیینات آنها، برخی کارکردها و تعاریف خاص دارتد و می توان این ویژگیها را به طور هوشمندانه در طراحی و ساخت محصولات صنایع دستی امروزی به کار برد. در این میان الگو برداری از نمونه هایی که ویژگیهای هنر ایران در آنها بارزتر است اهمیت بیشتری دارد، همچنین محصول می تواند به راحتی گویای پیشینه و اصالت خود باشد و تولید کننده ی خارجی نتواند به راحتی از آن نمونه برداری کرده و در کشور دیگر تولید کند. تنوع شاخه ها و رشته های مختلف صنعت دست هنرمندان ایرانی، این امکان را در اختیار نسل امروز قرار داده که با مراجعه به منابع تصویری در زمینه های مختلف از جمله صنایع فلزی، سفال و سرامیک، شیشه، هنرهای چوبی و غیره، بتوانند رویکرد جدیدی در طراحی با حفظ اصالت و نشانه هایی از هنرهای کهن ایران داشته باشند.
« هنرمند تولید کننده باید متوجه این موضوع باشد که خلاقیت و نوآوری باید با حفظ اصالت ها باشد. حفظ هویت، آن چیزی است که جامعه جهانی یونسکو و توریست با تجربه به دنبال آن است» (سپهر،۳۷،۱۳۹۱). تنوع به روز نباید منجر به فراموشی اصل و نسب اصالت شود. زیرا این موضوع باعث از دست دادن بازار جهانی می شود.
فصل سوم :
آسیب شناسی وضعیت تولید شیشه های هنری در کارگاههای تهران معاصر
(با نگاهی به موفق ترین نمونه های مشابه در اروپا)
استقرار کارگاه های شیشه و تجهیزات کاری آنها
مواد اولیه
طراحی، نوآوری در تولید محصولات شیشه ای
عوامل تاثیر گذار در فروش محصولات شیشه
بسته بندی محصولات
هویت و اصالت در صنایع دستی
وضعیت تولید محصولات همجوشی شیشه در ایران
۱-۳- استقرار کارگاه های شیشه و تجهیزات کاری آنها
در این قسمت سعی شده که چگونگی استقرار یافتن کارگاه های شیشه گری را در دو دهه گذشته و میزان فضاه های در اختیار داشته و همچنین فعالیت های آنها را تا حال حضر مورد بررسی قرار دهیم که درک بهتری از روند تولید کارگاه ها شکل گیرد.
در دوران معاصرکارگاه های شیشه گری دستی ایران بیشتر در تهران و شهرهای اطراف آن متمرکز شده است. هرچند که این متمرکز شدن در پایتخت زیاد به نفع آینده این هنر نمی باشد، چون برای برخی از علاقه مندانی که راه آنها دور است و در شهر دیگری زندگی می کنند ، دسترسی به کارگاه های شیشه گری برایشان امکان پذیر نخواهد بود. در نتیجه انتقال این هنر به نسلهای آینده به کندی صورت می گیرد.
« طبق آمار گرفته شده و مطالعه ای که توسط جناب آقای دکتر محمد تقی آشوری^[۹] در سال ۱۳۸۰ انجام گرفته، تعداد کارگاه های فعال تهران و اطراف آن ۵۰ کارگاه بوده است. در بررسی اولیه، مشخص شد که محل استقرار کارگاههای شیشه گری بر اساس ضابطه ی از پیش تعیین شده ای نبوده است، بلکه بیشتر تابع نظر کارفرما و سرمایه گذار می باشد. به همین دلیل ارتباط حرفه ای بین آنها وجود ندارد بلکه هر کارگاه تنها از فعالیت چند کارگاه در اطراف خود با کمی دورتر مطلع است. از مجموع کارگاههای فوق الذکر ۶۰ درصد در سالهای ۱۳۷۴ و بعد از آن تاسیس و فعال شده اند و فعالیت ۴۰ درصد بقیه در سالهای قبل از ۱۳۷۴ بوده است که خود نشان دهنده ی گرایش به تاسیس این گونه کارگاهها در بین سالهای ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۰ است» (آشوری،۱۳۸۱،۶۸).
جدول۱، توزیع نحوه ی استقرار کارگاه ها در شهر تهران و اطراف آن در سال ۱۳۸۰ ، (آشوری،۱۳۸۱،۶۸)

ردیف
محل استقرار
تعداد
درصد

۱

تهران

۸

۱۶

۲

شهر ری

۸

۱۶

۳

رباط کریم

۹

۱۸