1. 1. جمع‌ آوری اطلاعات لازم ‌در مورد وضعیت زنان و خشونت های انجام شده نسبت به آن ها، علل و اثرات آن.

   

1. 1. انجام پیشنهادات و توصیه های لازم به منظور امحای خشونت در سطح ملی، منطقه ای و بین‌المللی.

1. همکاری با گزارشگر، نمایندگان ویژه و ‌گروه‌های کاری و کارشناسان مستقل کمیسیون حقوق بشر و کمیسیون های فرعی.

خانم کوماراسوامی در بحث از انواع خشونت هایی که علیه زنان در جامعه اعمال می شود، بعد از اشاره به ماهیت آن ها، قانون گذاری مناسب، عکس العمل پلیس، خدمات اجتماعی، آموزش عمومی و … را گوشزد ‌کرده‌است. مثلاً در رابطه با آزار رسانی جنسی، وی در بند ۲۰۴ گزارش خود متذکر شده است که قواعد و رویه های مؤثری باید از سوی نظام جزای بین الملل برای حمایت از زنانی که قربانیان آزار رسانی جنسی هستند و در معرض این خشونت قرار دارند ایجاد شود و بیش از پیش ‌به این مسئله اهمیت داده شود.

(The United Nations And The Advancement Of Women, PP.609-617)

۲-۳-۹- قطعنامه شماره ۲۵۴ شورای اقتصادی اجتماعی (۱۹۹۴)

تصمیم کمیسیون حقوق بشر مبنی بر انتصاب خانم کومار اسوامی با عنوان گزارشگر ویژه خشونت علیه زنان مورد تأیید شورای اقتصادی اجتماعی قرار می‌گیرد. در این قطعنامه کمیسیون حقوق بشر ملزم شده بود تا در جهت رفع و محو حشونت بر اساس جنسیت در خانواده، جامعه و در جایی که توسط دولت ارتکاب
می‌یابد و یا ارتکاب آن نادیده انگاشته می شود هر چه زودتر گام های اساسی بردارد.

۲-۳-۱۰- قطعنامه شماره ۱۶۵/۴۹ مجمع عمومی (۱۹۹۴)

این قطعنامه تحت عنوان «اقداماتی برای ممانعت از اعمال خشونت علیه زنان کارگر مهاجر» از سوی مجمع عمومی صادر شده است که در آن از دولت های فرستنده و پذیرنده این زنان خواسته شده است که در زمینه شناسایی مشکلاتی که در راه ارتقاء و حمایت از حقوق این زنان وجود دارد ، به مذاکره و مشاوره بپردازند و بهداشت و سلامتی و خدمات اجتماعی را برای آن ها تضمین کنند.

(The United Nations And The Advancement Of Women,Document 120,P.649 )

۲-۳-۱۱- قطعنامه شماره ۱۶۶/۴۹ مجمع عمومی (۱۹۹۴)

این قطعنامه تحت عنوان «ملزم کردن دولت ها برای اتخاذ تدابیری در جهت ممانعت از خرید و فروش زنان و دختر بچه ها» از سوی مجمع عمومی صادر شده است. در این قطعنامه نیاز به خاتمه تمام اشکال خشونت جنسی و خرید و فروش زنان و دختران که ناقض حقوق بشری آن ها می‌باشد مورد تأکید قرار گرفته است.

۲-۳-۱۲- قطعنامه شماره ۲۵/۴۹ عمومی سازمان جهانی بهداشت (۱۹۹۶)

در چهل و نهمین مجمع عمومی سازمان جهانی بهداشت، مصوبه ۲۵/۴۹ را پذیرفت. این مصوبه، خشونت را به عنوان یک اولویت بهداشت عمومی مطرح می‌کند و همگان را برای طرح عملیاتی عملی جهت پیشگیری و مبارزه با آن فرا می‌خواند . این مصوبه افزایش تکان دهنده موارد بین‌المللی آسیب های عمدی قربانیان در تمام سنین و هر دو جنس، به خصوص زنان و کودکان را مورد توجه قرار می‌دهد.

۲-۳-۱۳- قطعنامه ۱۳۲۵ شورای امنیت، مصوب ۲۰۰۰، عزم جهانی برای پاسداری از حیثیت زنان.

با صدور این قطعنامه از همه کشورهای عضو سازمان ملل خواسته شد تا:

1. 1. شرایطی فراهم شود تا زنان در ساز و کارهای ملی، منطقه ای و بین‌المللی در پیشگیری از منازعات نقش بیشتری بر عهده داشته باشند.

1. 1. زنان بیشتری به عنوان نماینده یا سفیر ویژه در امور حل و فصل منازعات به کار گیرند.

1. 1. نقش زنان در فرایند حل و فصل منازعات و استقرار صلح ارتقا پیدا کند.

1. 1. سازمان ملل شرایط لازم برای آموزش و تربیت و اقدامات لازم برای پاسداری از حضور زنان را فراهم کند. پرسنل نظامی و غیر نظامی از حمایت های لازم در این خصوص برخوردار باشند.

1. 1. از همه کشورهای عضو درخواست شده تا حساسیت نسبت به موضوعات جنسیتی را تقویت کنند و همه نهادها و صندوق های یونیسف ‌در مورد کمک به زنان و کودکان به طور جدی فعال شوند.

1. از همه شرکت کنندگان در مذاکرات و اجرای پیمان صلح می خواهند تا یک نگرش جنسیتی را مد نظر قرار دهند.

در این قطعنامه با تأکید بر مفاد منشور و مسئولیت اصلی شورای امنیت در حفظ صلح و امنیت بین‌المللی از وارد شدن صدمات شدید به زنان و کودکان در جریان منازعات در سراسر جهان ابراز نگرانی شدید شده است. حضور مؤثر و فعال زنان در عرصه های ایجاد و حفظ صلح و پایداری آن از دیگر محورهای مورد توجه این قطعنامه می‌باشد که به نظر می‌رسد این قطعنامه در نظام های ملی کشورها تا حدی اثرگذار بوده است و پیشرفت هایی را در زمینه آگاه سازی عمومی افراد نسبت به مسئله خشونت علیه زنان را حاصل ‌کرده‌است. (روزنامه یاس نو، شماره ۲۱۳، ( ۳ آذر ۸۲) ، ص ۶)

۲-۳-۱۴- قطعنامه شماره ۵۵/۶۶ مجمع عمومی (۲۰۰۰):

این قطعنامه در خصوص «رفع جرایم ارتکابی تحت عنوان شرافت» به تصویب رسیده است و در آن دولت‌ها ملزم به انجام تلاش مناسب جهت ممانعت، رسیدگی و مجازات مرتکبین جرایم ناموسی علیه زنان و همچنین حمایت از قربانیان اینگونه اعمال بوده و کوتاه و قصور آنان در انجام وظایفشان موجبات نقض حقوق بشر را فراهم می آورد.

۲-۳-۱۵- قطعنامه شماره ۶۷/۵۵ مجمع عمومی (۲۰۰۰):

این قطعنامه تحت عنوان قاچاق زنان و دختران به تصویب رسید. این قطعنامه با ابراز نگرانی عمیق از افزایش تعداد زنان و کودکان قاچاق شده از ساز و کارها و ابتکارات دو جانبه و منطقه ای که مسئله قاچاق زنان و دختران را مد نظر دارد استقبال ‌کرده‌است.

۲-۳-۱۶- اعلامیه های کمیسیون حقوق بشر

کمیسیون حقوق بشر در پنجاه و پنجمین نشست خود چندین تصمیم گرفت و اعلامیه هایی صادر نمود که مربوط به اعمال سنتی آزار دهنده مانند عمل ختنه کردن زنان بود و به شدت این اعمال را محکوم نمود. کمسیون از دولت ها خواسته است تا اجازه ندهند اعمال آزار دهنده تحت عنوان مذهب علیه زنان صورت گیرد و همچنین در اعلامیه ای دیگر تحت عنوان «حقوق کودکان» کودک کشی دختر محکوم گردید و از دولت ها خواسته شد که ریشه‌های اصلی ارجحیت فرزند پسر که منتج به اعمال آزار دهنده و غیر اخلاقی علیه دختران و زنان می شود را از بین ببرند.

۲-۳-۱۷- توصیه نامه شماره ۱۲ کمیته رفع تبعیض علیه زنان (۱۹۸۹)

این توصیه نامه، در جلسه هشتم کمیته رفع تبعیض علیه زنان صادر شد و در آن آمده است: «دولت های عضو باید در گزارش های ادواری خود به کمیته مذبور، اطلاعات مربوط به قانون گذاری معتبر برای حفظ زنان در برابر انواع خشونت های شایع در زندگی روزمره شان و همچنین ضوابط تصویب شده دیگر در جهت محو این خشونت ها و وجود خدمات حمایتی برای زنانی که قربانی تعدی یا سوء استفاده هستند و اطلاعات آماری ‌در مورد تمام اشکال خشونت علیه زنان و زنان قربانی خشونت را بگنجانند.»

(Official Records Of The General Assembly , 40-44 Session , Supplement No. 38 , (A / 44) , Chap . V .)

۲-۳-۱۸- توصیه عمومی شماره ۱۹ کمیته رفع تبعیض علیه زنان (۱۹۹۲):

کمیته رفع تبعیض علیه زنان در یازدهمین جلسه خود که ماحصل آن توصیه نامه عمومی شماره ۱۹
می‌باشد، تماماً مسئله خشونت علیه زنان را مورد بحث قرار داده است و از دولت های عضو درخواست ‌کرده‌است که با توجه به مسئله، به بازنگری و اصلاح قوانین و سیاست هایشان بپردازند و در گزارش های ادواری خود ‌به این نکته توجه داشته باشند.