۵

ب) قرض غذا، یا تکیه بر کمک از یک دوست و یا نسبی؟

۲

۲

۴

ج) محدود کردن اندازه بخش در وعده های غذا؟

۷

۱

۷

د) محدود کردن مصرف بزرگسالان به ترتیب برای بچه های کوچک به غذا خوردن؟

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۲

۳

۶

ه) کاهش تعداد وعده های غذایی خورده شده در یک روز؟

۵

۱

۵

کل امتیاز خانواده –CSI مقایسه ای

۲۸

منبع: یافته های تحقیق
فصل پنجم
شاخص دسترسی به مواد غذایی
۵-۱- مقدمه
این فصل راهنمایی برای پیاده سازی یک گزینه از جمله، مقیاس ناامنی دسترسی غذایی خانوار (HFIAS^[41]) بوده ، که اقتباسی از روش استفاده به منظور برآورد شیوع ناامنی غذایی به صورت سالانه است. این روش بر اساس این ایده می باشد که تجربه ناامنی غذایی (دسترسی) باعث واکنش های قابل پیش بینی و پاسخی است که می توان آن را از طریق یک نظرسنجی کمی و در مقیاس خلاصه شده بدست آورد. تحقیقات کیفی تجربه ناامنی غذایی (دسترسی) با خانواده های کم درآمد در یک منطقه با بهره گرفتن از درک و بینش کلی نسبت به روش های زیر ارائه شده است (رادمیر و همکاران، ۱۹۹۰ و ولر و همکاران، ۱۹۹۲ و هامیلتون، ۱۹۹۷):
– احساس عدم اطمینان یا اضطراب بعد از غذا، (وضعیت، منابع و یا عرضه)؛
– درک کردن اینکه غذا به مقدار کافی وجود دارد (برای بزرگسالان و کودکان)؛
– درک کردن کیفیت کافی مواد غذایی (شامل جنبه های تنوع غذایی، کفایت تغذیه ای، اولویت)؛
– کاهش مصرف غذا (برای بزرگسالان و کودکان)؛
– عواقب ناشی از کاهش مصرف مواد غذایی (برای کودکان و بزرگسالان)
– احساس شرم با توسل به ابزار اجتماعی غیر قابل قبول برای به دست آوردن منابع مواد غذایی
هجده سوال دپارتمان کشاورزی آمریکا از مخاطبان ( پاسخ دهندگان ) می خواهد که نظر خود را در مورد اینگونه ناامنی غذایی بیان کنند( همیلتون وهمکاران، ۱۹۹۷). برای مثال نظر آنها در مورد کیفیت کم مواد غذایی به این شکل خواسته شده که آیا هیچ بزرگسالی مجبور شده که از آنچه که خود تصور می کند مواد غذایی کمتری مصرف کند. در سوال های مرتبط با عامل عدم اطمینان و بلاتکلیفی از این عامل پرسیده شده بود که آیا مخاطبان از اتمام مواد غذایی نگران هستند یا خیر. پاسخ ها به سوالات دپارتمان کشاورزی آمریکا در یک مقیاس خلاصه شده تا یک شاخص از درجه ناامنی مواد غذایی را ارائه کند. امتیازهای بدست آمده امکان یک طبقه بندی از اینکه آیا خانوارها در امنیت غذایی هستند یا خیر را فراهم می کند. این داده ها برای نمایش برنامه های کمک رسانی مواد غذایی و همچنین برای گزارش میزان رواج ( درجه شیوع ) ناامنی مواد غذایی مورد استفاده قرار می گیرند. اخیرا با طرح معیارهای دقیق تر و مبنی بر تجربه خانواده ها در مواجه با مشکل در کشورهای متفاوت در حال توسعه مفید بودن این روش تایید شده است. (وب و همکاران، ۲۰۰۲ و کوتس و همکاران، ۲۰۰۳ و فرونگیلو، ۲۰۰۳)
این معیارها با شاخص های معمول ثروت و مصرف غذا و همچنین با شاخص هایی که هم اکنون توسط سازمان های داوطلبانه خصوصی^[۴۲] (POVs) برای نمایش فعالیت های مرتبط با امنیت غذایی استفاده می شود ، ارتباطی تنگاتنگ داشتند. این معیارها همچنین به تغییرات در وضعیت خانوارها در طول زمان حساس بوده و آنها را برای ارزیابی تاثیر برنامه مفید می کند. مطالعات دیگری که مطابق با کشورهای در حال توسعه بوده و مرتبط با شاخص های ثروت و مصرف غذا می باشد نیز از سوی دپارتمان کشاورزی آمریکا بصورت پرسش های در آمدند (ملگار، پرز و همکاران، ۲۰۰۴). بعلاوه مقاله ای با مرور شواهد و مدارک حاصل از ۲۲ مقیاس متفاوت ، مشترکاتی در بیان و تجربه ناامنی غذایی یافته وآنها را به ۴ حوزه و چندین زیر حوزه که در تمام کشورها وفرهنگ ها فراگیر می باشد تقسیم بندی کرده است. این فصل توصیه به این دارد که سوالات در زمینه این حوزه ها، مبنای مقیاس اندازه گیری دسترسی برای موضوع ناامنی غذایی در آینده قرار گیرند (کوتس، ۲۰۰۵).
با افزایش ناامنی غذایی سازمان کمک دهنده تخصصی برای غذا و تغذیه مجموعه ای از پرسشها را تدوین کرده و برای تمایز مفهوم امنیت غذایی و ناامنی غذایی در چندین کشور با فرهنگ های تفاوت به پرسش گذاشتند. این پرسشها به وضوح حوزه های فراگیر تجربه ناامنی غذایی در خانواده را نمایش می دهند و می توانند در خانواده ها و جوامعی با هر مقیاسی از ناامنی غذایی اعمال شوند . این اطلاعات بدست آمده توسط شاخص مقیاس ناامنی دسترسی غذایی خانوار برای ارزیابی میزان نفوذ و شیوع ناامنی غذایی و همچنین تشخیص تغییرات در وضعیت ناامنی غذایی خانوار در یک جامعه در طول زمان ( یا به عبارتی نظارت وارزیابی) مورد استفاده قرار می گیرند. این پرسش ها را می توان به یک استاندارد اساسی و یک برآورد ارزیابی نهایی افزود. در موقع استفاده از مقیاس به منظور برآورد آثار، بسیار مهم است که از روش های مرسوم نمونه برداری استفاده شود.
برای ارزیابی تغییر در وضعیت ناامنی غذایی خانوار بین دو یا چند سال می بایستی در هر زمان مشخصی از سال این کار را انجام شود . مناسبترین زمان در سال بسته به مقیاس موردنظر تعیین می شود. در هنگام استفاده از مقیاس برای تعیین میزان نفوذ برنامه امنیت غذایی، تحقیقات بهتر است در ضمن یا پس از بدترین فصل انجام شود . زیرا در این زمان شمار بیشتری از خانوارها تحت تاثیر ناامنی غذایی قرار گرفتند. اگر این مقیاس برای یک منطقه مورد استفاده قرار گیرد ممکن است به کمترین نتیجه برسد، زیرا ممکن است در آن منطقه افرادی چندین ماه در ناامنی غذایی و افرادی تنها در یک فصل در این وضعیت باشند. بهتر است این برنامه در مناطقی که دارای بیشترین خانوار دامنگیر ناامنی غذایی (دسترسی) هستند انجام گیرد.