آسپرژیلوس

اسیدوفیلوس

لانگوم

فاشیوم

لاکتیس

ترموفیلوس

سروزیزیه

اریزا

بولگاریکوس

اینفانتیس

فکالیس

فاشیوم

بولاردی

نیگر

کازئی

ترموفیلوم

اینترمدیوس

کاندیدایانتولایس

هلوتیکوس

انیمالیس

سالیواریس

۲-۳-۴- تفاوت آنتیبیوتیکها با پروبیوتیکها
تفاوت عملکرد آنتیبیوتیکها و پروبیوتیکها را میتوان اینگونه بیان کرد که پروبیوتیکها برخلاف آنتیبیوتیکها دارای اثرات خاصی هستند که :۱- میکروفلور دستگاه گوارش را که در اثر کار برد آنتیبیو تیکها یا محرکهای رشد ناکار آمد شده است را بازسازی میکند، ۲- سیستم ایمنی طبیعی مرغ را تحریک کرده و افزایش میدهد، ۳- در رقابت با باکتریهای بیماریزا بر سر خوراک و فضا آنها را حذف میکنند، ۴- با تولید آنزیمها و ویتامینها کارآیی دستگاه گوارش برای هضم خوراک را میافزایند، ۵-pH روده را کاهش داده و از استقرار باکتریهای بیماری زا مانند اشرشیاکلی و سالمونلا پیشگیری میکنند و ۶- پادزهرهایی تولید میکند که ویژگی ضد میکروبی علیه باکترهای بیماریزا دارند.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۲-۳-۵- تأثیر پروبیوتیکها بر عملکرد جوجههای گوشتی
نتایج بدست آمده از کاربرد پروبیوتیکها بر عملکرد طیور بسیار متنوع بوده، به طوری که محققین زیادی تأثیر مثبت این مواد بر وزن بدن را تأیید میکنند (نوه، ۱۹۹۷؛ موهان و همکاران، ۱۹۹۶، لان و همکاران، ۲۰۰۳؛ احمد، ۲۰۰۴؛ مونت زوریس و همکاران، ۲۰۰۷). در حالی که سایرین عدم تأثیر پروبیوتیکها بر وزن بدن را گزارش نمودند (پاتیدر و پراجپاتی، ۱۹۹۹؛ کامپرچ تووا و همکاران، ۲۰۰۱؛ ارگان و همکاران، ۲۰۰۰؛ موتاس و همکاران، ۲۰۰۶). این محققین عنوان نمودند که پروبیوتیکها در شرایط مدیریتی ضعیف اثرات مثبت خود را القا میکنند، بنابراین ممکن است عدم تاثیر معنیدار این مواد بر وزن بدن به دلیل قرار گرفتن این حیوانات در شرایط محیطی استاندارد و مطابق با الگوهای پرورشی آنها باشد. مدارکی وجود دارد که پروبیوتیکها، کندی رشد ناشی از استرس محیطی، میکروبی یا تغذیه ای ایجاد شده در جوجهها را کاهش میدهند. وقتی که پروبیوتیکها با جیرهای با سطح پروتئین خام پایینتر استفاده شد، پرندگان افزایش وزن بهتری در مقایسه با گروه شاهد داشتند. این امر احتمالاً به دلیل تولید آنزیمهای پروتئولیتیک توسط میکروارگانیسمهای پروبیوتیک و کاهش آنزیم اوره آز میباشد. همچنین افزودن پروبیوتیک به جیرههای با میزان ناکافی پروتئین خام، در مقایسه با جیره شاهدی که کمبود پروتئین خام داشت، بهبود عملکرد را سبب شد (گونل و همکاران، ۲۰۰۶). همچنین کاربرد پروبیوتیک در جیرهای که حاوی ۱۰ میلی گرم در کیلوگرم دئوکسی نیوالنول^[۱۲] (نوعی مایکوتوکسین) بود، سبب بهبود عملکرد در مقایسه با گروه شاهد حاوی مایکوتوکسین گشت، هرچند که در مقایسه با گروه شاهد بهبودی مشاهده نشد (آواد و همکاران، ۲۰۰۶). ویلیس و همکاران (۲۰۰۷) بهبود وزن بدن جوجههای گوشتی تغذیه شده با پروبیوتیک را گزارش نمودند، هرچند که این محققین بهبود وزن ناشی از کاربرد پروبیوتیکها را فقط در جوجههای ماده مشاهده نمودند و این اثر را در جوجههای نر مشاهده نکردند. آنها کارایی بهتر استفاده از مواد مغذی در جوجههای ماده را دلیل این امر بیان نمودند. عدهای از محققین براین باورند که پروبیوتیکها اثرات مفید خود بر عملکرد را فقط در سنین اولیه دوره پرورش نشان میدهند. در آزمایشی که توسط یئو و کیم (۱۹۹۷) صورت گرفت، نشان داده شد که اگرچه کاربرد پروبیوتیک در سه هفته اول دوره پرورش به طور معنیداری در مقایسه با گروه شاهد و آنتیبیوتیک سبب بهبود عملکرد جوجهها گردید ولی این اختلاف وزن در پایان دوره پرورش مشاهده نگردید. در آزمایش پاندا و همکاران (۲۰۰۲) که از سطوح ۱۵۰،۱۰۰ و ۲۰۰ میلی گرم در کیلوگرم از پروبیوتیک پروبیولاک استفاده نمودند، مشاهده کردند که استفاده از سطح ۱۰۰ میلیگرم آن سبب بهبود وزن جوجهها از ۴-۰ هفتگی شد هر چند که در انتهای دوره این افزایش وزن مشاهده نگردید. مطالعاتی که با بهره گرفتن از پروبیوتیک پاسیلفورسی روی جوجههای گوشتی صورت گرفت حاکی از اثرات مثبت این افزودنیها بر وزن بدن، ضریب تبدیل و تلفات بود. نتایج این افزودنیها در طی روزهای ۲۸ تا ۴۲ پرورش، بسیار مشخصتر بود به طوری که افزایش وزن به میزان ۸/۷ درصد بالاتر و ضریب تبدیل نیز ۷۵/۲۱ درصد در مقایسه با گروه شاهد بهبود یافت (کمیل جامیک و همکاران، ۲۰۰۱). تحقیقات زیادی گواه از بهبود ضریب تبدیل غذایی جوجههای گوشتی تغذیه شده با مکملهای پروبیوتیک میباشد (جاگ دیش و سن، ۱۹۹۳؛ سیلوا و همکاران، ۲۰۰۰)، در حالی که تحقیقاتی نیز عدم تأثیر معنیدار آنها بر ضریب تبدیل را بیان نمودند (گاهین و ساپکوتا، ۱۹۹۸؛ ارگان و همکاران، ۲۰۰۰). زولکیفلی و همکاران (۲۰۰۰) با کاربرد لاکتوباسیلوس در جیره جوجههای گوشتی نشان دادند که وزن بدن و ضریب تبدیل آنها در مقایسه با گروه شاهد به طور معنیداری بهبود یافت. مطالعات زیادی گزارش نمودند که استفاده از پروبیوتیکها در هردو دوره استارتر و رشد وزن بدن را به طور معنیداری در مقایسه با گروه شاهد بهبود میدهد (موهان و همکاران، ۱۹۹۶؛ جین و همکاران، ۱۹۹۸). با تغذیه پروبیوتیک در جیره جوجههای گوشتی مصرف خوراک طی روزهای ۱تا ۲۱ دوره پرورشی تحت تأثیر قرار نگرفت، اما از ۲۱ تا ۴۲ روزگی مصرف خوراک در مقایسه با شاهد به میزان ۸/۱۹ درصد، و در کل دوره به میزان ۲۹/۱۵ درصد کاهش یافت و بهبود ۶/۱۷ درصدی در ضریب تبدیل مشاهده گردید. این محققین بهبود ضریب تبدیل در مطالعه صورت گرفته را به دلیل وجود سویههای لاکتوباسیلوس در پروبیوتیک مورد نظر نسبت دادند. سویه لاکتوباسیلوس قادر است تا به دیواره روده بچسبد و درمقابل اسیدهای صفراوی و شرایط اسیدی دستگاه گوارش مقاومت نماید (مارری و همکاران، ۲۰۰۶). یئو و کیم (۱۹۹۷) با افزودن ۱/۰ درصد پروبیوتیک حاوی لاکتوباسیلوس کازئی به جیره جوجههای گوشتی در سه هفته ابتدائی دوره پرورش، افزایش وزنی را نسبت به گروه شاهد مشاهده نمودند (۷/۳۰ در مقابل ۷/۲۸ گرم در روز) که بخشی از این افزایش وزن در نتیجه افزایش مصرف خوراک ایجاد شده بود. به طور کلی آزمایشات مختلفی که با بهره گرفتن از پروبیوتیکها بر عملکرد جوجههای گوشتی صورت گرفته، بهبود وزنی در دامنه ۷۴/۰ تا ۶۴/۱ درصد گزارش شده است (تیم مرمن و همکاران، ۲۰۰۶). کاوازونی و همکاران (۱۹۹۸) عملکرد بالاتر جوجههای گوشتی هنگام استفاده از پروبیوتیک باسیلوس کواگولانس نسبت به گروه شاهد و گروهی که آنتیبیوتیک ویرجینیامایسین دریافت کرده بودند را گزارش نمودند. کبیر و همکاران (۲۰۰۴) نیز گزارش نمودند، استفاده از پروتکسین سبب بهبود عملکرد تولیدی و افزایش توان ایمنی جوجههای گوشتی میشود.
۲-۳-۶- اثر پروبیوتیکها بر وزن نسبی اندامهای گوارشی و طول روده کوچک
در آزمایش پدرسو و همکاران (۲۰۰۳) باسیلوس سوبتلیس سبب افزایش وزن روده کوچک شد. تاکاهاشی و همکاران (۲۰۰۵) اثر پروبیوتیک به همراه پریبیوتیک را در تغذیه جوجه های گوشتی سویه گردن لخت در شرایط پرورش به صورت آزاد و بستر مورد بررسی قرار دادند. اثر مخلوط پروبیوتیک و پریبیوتیک بر وزن نسبی طحال، سنگدان، دئودنوم، ژوژنوم و ایلئوم در ۸۴ روزگی معنی دار نشد.
در پژوهش کلاوتی و همکاران (۲۰۰۳) اثر دوازده سویه لاکتوباسیلوس بر وزن اندامهای گوارشی معنی داری نبود. در آزمایش جین و همکاران (۱۹۹۸)، استفاده از لاکتوباسیل ها به تنهایی یا به صورت مخلوط بر درصد وزن اندامها (کبد، طحال، بورس، سنگدان، دئودنوم، ژوژنوم، ایلئوم و کل روده‌ باریک) تأثیر معنی داری داشت.
چودهاری و همکاران (۱۹۹۸)، اثر پروبیوتیک و آنتی بیوتیک را بر جوجه های گوشتی مورد بررسی قرار دادند. درصد کبد در گروه پروبیوتیک بالاترین (۲۲/۳) در آنتی بیوتیک کمتر از شاهد (۸۳/۲ در مقابل ۰۴/۳) بود. درصد سنگدان در گروه آنتی بیوتیک بالاترین و در شاهد کمترین مقدار بود. موهان و همکاران (۱۹۹۶)، اثر مکمل جیره ای پروبیوتیک پروبیولاک را بر جوجه های گوشتی بررسی نمودند. استفاده از پروبیوتیک بر وزن اندامها (قلب، طحال، سنگدان و کبد) مؤثر نبود.
پاندا و همکاران (۲۰۰۰)، گزارش نمودند که پروبیوتیک پروبیولاک بر درصد لاشه و وزن نسبی اندامهای داخلی نظیر کبد، قلب و سنگدان در جوجه های گوشتی تأثیری نداشت. در آزمایش فیوریلو (۲۰۰۲)، روده کوچک در پرندگان گروه لاکتوباسیلوس/بیفیدوباکتر نسبت به گروه پری بیوتیک بلندتر بود.
۲-۳-۷- اثرپروبیوتیکها برکاهش کلسترول سرم