(کریستین سن ،۲۰۰۰) که در زمینه مدیریت نوآوری مطالعات گسترده ای را انجام داده است، معتقد است اهداف و راهبرد سازمانی، ساختار و فرایند سازمانی، ارتباطات، تخصیص منابع، مشوق ها و مدیریت پرسنلی و فرهنگ سازمانی، عوامل مؤثر بر نوآوری سازمانی هستند. علاوه بر موضوعات عمومی مؤ ثر بر نوآوری در سازمان ها، شرکت های پروژه محور به طور اعم و شرکت های پیمانکاری عمرانی به طور اخص دارای ویژگی های خاص خود می‌باشند که در این تحقیق مورد توجه قرار می گیرند . تحقیقاتی که در این زمینه انجام شده ، نشان می‌دهد که اغلب نوآوری در این صنعت نوآوری های تدریجی و انطباقی است، یعنی افراد یا شرکت ها خودشان را با نوآوری تطبیق می‌دهند و سبب تقویت کالا و خدمات و فرایند موجود می شود . در صورتی که در این صنعت بیشتر باید یک نوع نوع آوری نظام مند باشد . تیلور و لویت معتقدند عواملی نظیر تنوع سازمانی (پیچیدگی فعالیت ها و تعداد پیمانکاران فرعی)، درجه وابستگی متقابل، مقررات و دستورالعمل های کاری، پراکندگی و محدوده نوآوری بر نوآوری سیستماتیک در شرکت های پروژه محور بر نقش برجسته مدیر مؤثر است. (بارت و سکستون ،۲۰۰۶) مالک در نوآوری شرکت های پروژه محور کوچک تأکید دارند) . داون پورت ،۲۰۰۶) معتقد است اشکال سازمانی پروژه محور ذاتاً نوآور هستند، زیرا به طور مداوم تیم های کاری را تشکیل و منحل می‌کنند و در نتیجه کارکنان ب هطور پیوسته دانش، توانمندی ها و مهارت هایشان را توسعه می‌دهند.( مارتین سو و همکاران ۲۰۰۶) معتقدند تئوری نظریه و فشارهای خارجی نظی ر دسترسی به دانش و همکاری در شبک ه وسیع تر، انتظارت مشتری، فشارهای مرتبط با هم شکلی ناشی از نهادینگی در زمینه خاص صنعت و پیچیدگی داخلی بر نوآوری در شرکت های پروژه محور مؤثر است.

با توجه به تحقیقات، به طور خلاصه می توان گفت :

نوآوری بسیار وسیع است و کلیه ابعاد سازمان اعم از توسعه و خلق محصول جدید، فر ایندها، روش ها و معماری سازمان و ساختار را دربر می‌گیرد،

عوامل مختلفی نظیر تغییرات راهبردی، زمینه‌های اجتماعی فرهنگی، ملی، ذی نفعان، زیرساخت های نوآوری، دانش علمی، هنجارهای نهادی، منابع انسانی شایسته، سرمایه گذاران علاقه مند، مشتریان و مصرف کنندگان آگاه و بسترهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بر نوآوری مؤثر هستند،

منابع نوآوری نه فقط در سازمان و مراکز تحقیقاتی بلکه در تعامل با مجموعه ذی نفعان شکل می‌گیرد،

نوآوری را نباید به عنوان یک تلاش مقطعی تلقی نمود، بلکه باید به صورت جریانی پیوسته و مستمر در آید و لازمه آن گسترانیدن آن در کل سازمان است.

هر چند درباره نوآوری طی دو سه دهه اخیر پژوهش های بسیار زیادی انجام شده ولی درباره مدیریت و است، راهبرد نوآوری در شرکت های پروژه محور به طور اعم و شرکت های عمرانی به طور اخص پژوهش های بسیار کمی انجام شده است و اگر مرز پژوهش ها به داخل کشور ایران محدود شود، شاید بتوان ادعا کرد که در این زمینه پژوهشی یافت نشده است و جای خالی آن با توجه به نیاز روز افزون صنعت خدمات عمرانی به نوآوری، بیش از هر زمان دیگر احساس می شود. قبل از هر چیز لا زم است اصطلاح نوآوری روشن گردد. برخی ها نوآوری را که با توجه به استفاده های یک اصطلاح مدرن می دانند (هاوسچید ، ۱۹۹۷). تعاریف متنوعی که از آن در تحقیقات می شود به گونه ای بسیار متفاوت تعریف و تفسیر شده است. هر چند از ابداع اصطلاح نوآوری در متون بیش از نیم قرن می گذرد، ولی نوع برداشت از این مفهوم طی زمان تغییر یافته است . برای نشان دادن این سیر تغییر و تکامل چند تعریف معروف ارائه خواهد شد :

نوآوری عبارت است از : هر فکر، رفتار یا هر چیز جدیدی است که از لحاظ کیفی از شکل های موجود متفاوت است (برنت ، ۱۹۵۷).

نوآوری عبارت است از : کوشش برای خلق تغییرات هدف مند و متمرکز در یک بنگاه اقتصادی یا پتانسیل های اجتماعی (دراکر ، ۱۹۸۵).

نوآوری عبارت است از: استفاده از ابزار، سیستم، سیاست، برنامه، فرایند، محصول یا خدمات جدیدی که ممکن است در داخل سازمان ایج اد شده باشد یا ‌از بیرون سازمان خریداری شده باشد برای سازگاری و انطباق سازمان (دامانپور ، ۱۹۹۱).

با توجه به تعاریف فوق، توان گفت که نوآوری نوع خاصی تغییر است که ایده جدیدی را برای اولین بار برای ساخت یا بهبود کالا، خدمات یا فر ایند عملی می‌کند. پس همه نوآوری ها منجر به تغییر می‌شوند ولی هر تغییری ضرورتًا نوآوری نیست (رابینز ، ۲۰۰۵).

محور نوآوری به طور سنتی، توسعه فن آوری محصول بوده است، ولی چون سرعت تغییرات بیشتر شده و سیر وقایع کاملاً غیرقابل پیش‌بینی هستند، بهتر است بجای پرداختن به محصولا ت و خلق و تولید آن ها، درپی ایجاد انگیزه کلی در سراسر سازمان برای گسترش خلاقیت و نوآوری بود.

نوآوری مفهوم گسترده تریست که عبارت است از به کارگیری روش، نظام، فر ایند، سیاست، برنامه، محصول و خدماتی که برای شرکت جدید محسوب می شود و ممکن است در داخل شرکت توسعه یافته یا از بیرون شرکت کسب شده باشد.

۲-۵-۳-۲ نوآوری

هر چند درباره نوآوری طی دو سه دهه اخیر پژوهش های بسیار زیادی انجام شده ولی درباره مدیریت و است، راهبرد نوآوری در شرکت های پروژه محور به طور اعم و شرکت های عمرانی ب ه طور اخص پژوهش های بسیار کمی انجام شده است و اگر مرز پژوهش ها به داخل کشور ایران محدود شود، شاید بتوان ادعا کرد که در این زمینه پژوهشی یافت نشده است و جای خالی آن با توجه به نیاز روز افزون صنعت خدمات عمرانی به نوآوری، بیش از هر زمان دیگر احساس می شود. قبل از هر چیز لا زم است اصطلاح نوآوری روشن گردد. برخی ها نوآوری را که با توجه به استفاده های متنوعی که از آن درتحقیقات می شود یک اصطلاح مدرن می دانند(هاوسچید، ۱۹۹۷) .

هر چند از ابداع اصطلاح نوآوری در متون بیش از نیم قرن می گذرد، ولی نوع برداشت از این مفهوم طی زمان تغییر یافته است . برای نشان دادن این سیر تغییر و تکامل چند تعریف معروف ارائه خواهد شد :

نوآوری عبارت است از : هر فکر، رفتار یا هر چیز جدیدی است که از لحاظ کیفی از شکل های موجود متفاوت است (برنت، ۱۹۵۳(.

نوآوری عبارت است از : کوشش برای خلق تغییرات هدف مند و متمرکز در یک بنگاه اقتصادی یا پتانسیل های اجتماعی (دراکر، ۱۹۸۵).

نوآوری عبارت است از: استفاده از ابزار، سیستم، سیاست، برنامه، فرایند، محصول یا خدمات جدیدی که ممکن است در داخل سازمان ایجاد شده باشد یا ‌از بیرون سازمان خریداری شده باشد برای سازگاری و انطباق سازمان (دامانپور، ۱۹۹۱).

با توجه به تعاریف فوق، توان گفت که نوآوری نوع خاصی تغییر است که ایده جدیدی را برای اولین بار برای ساخت یا بهبود کالا، خدمات یا فر ایند عملی می‌کند. پس همه نوآوری ها منجر به تغییر می‌شوند ولی هر تغییری ضرورتًا نوآوری نیست (رابینز، ۲۰۰۵). محور نوآوری به طور سنتی، توسعه فن آوری محصول بوده است، ولی چون سرعت تغییرات بیشتر شده و سیر وقایع کاملاً غیرقابل پیش‌بینی هستند، بهتر است بجای پرداختن به محصولا ت و خلق و تولید آن ها، درپی ایجاد انگیزه کلی در سراسر سازمان برای گسترش خلاقیت و نوآوری بود.